Die woordeboekbetekenis van die woord "leidende toon" verwys na 'n musikale term wat twee hoofinterpretasies het:In musiekteorie is die leitoon (ook bekend as die leidende toon). noot) is die sewende toonleergraad van 'n diatoniese toonleer, wat een halfstap (of halftoon) onder die tonika is, of die eerste skaalgraad. Dit word die "leidende" toon genoem as gevolg van sy neiging om te "lei" of op te los na die tonikum, wat 'n gevoel van spanning en resolusie in musiek skep. In klassieke Westerse musiek word die leitoon dikwels gebruik om 'n gevoel van voorwaartse beweging en harmoniese spanning te skep, en dit is 'n belangrike konsep in tonale harmonie.In koormusiek of vokale harmonisering, kan die leitoon ook verwys na die hoogste stem of deel, tipies die sopraan, wat die melodie dra of die ander stemme in 'n koor of vokale verwerking lei. Die toonaangewende toon in hierdie konteks is die stem wat die prominentste of prominentste is, wat die ander stemme lei in terme van melodie, frasering en uitdrukking.Dit is belangrik om daarop te let dat die betekenis van "leidende toon" kan effens verskil na gelang van die konteks waarin dit gebruik word, en dit is 'n term wat algemeen in musiekteorie en -praktyk gebruik word.